Definition of tumultuo
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2061138
1.
LNS
tumultuō, tumultuāre, tumulquid_, -
-, -, tumulsit_, -
-, -, tumī, -
-, -, tumultuexpedī, -
tumultuor
verb (1st conjugation)
    Abbreviations
    tumultuor, ātus, 1, v. dep. n. [tumultus], to make a bustle or disturbance, to be in great agitation or confusion, be in an uproar, raise a tumult: in otio tumultuaris, in tumultu es otiosus, Auct. Her. 4, 15, 21: non decet tumultuari, Plaut. Poen. 3, 1, 22: saepe et sine causā, Cic. Agr. 2, 37, 101: quid tumultuaris, soror? quid insanis? id. Cael. 15, 36: fortis et constantis est, non perturbari in rebus asperis nec tumultuantem de gradu deici, confused, agitated, id. Off. 1, 23, 80; Petr. 79: tumultuari Gallias comperit, to be in an uproar, Suet. Galb. 9; Aur. Vict. Caes. 24, 3.

    — Esp. of oratory, to storm, rant, talk at random, etc.: mihi ne dicere quidem videtur, nisi qui disposite, ornate, copiose dicit, sed tumultuari, Quint. 10, 7, 12: oratio carens hac virtute (i. e. ordine) tumultuetur necesse est, id. Inst. 7, prooem. ยง 3; so id. ib. 2, 12, 11.!*? Act. collat. form tumultuo, āre: quid sit mi expedi, quor tumultues, Plaut. Rud. 3, 2, 15; 3, 2, 24.

    — Impers. pass.: hostibus nuntiatur, in castris Romanorum praeter consuetudinem tumultuari, that there is a tumult or disturbance in the camp, Caes. B. G. 7, 61; Liv. 36, 44, 4: cum tumultuatum in castris sciret, id. 25, 21, 2: cum Gallis tumultuatum verius quam belligeratum, id. 21, 16, 4; Flor. 4, 12, 30.
     
    top_lefttop_controlrow1_right
    middle_left
    middle_check
    middle_arrow
    middle_right
    middle_left
    middle_check
    middle_arrow
    middle_right
    middle_left
    middle_check
    middle_arrow
    middle_right
    middle_left
    middle_check
    middle_arrow
    middle_right
    middle_left
    middle_check
    middle_arrow
    middle_right