sententiālis, e, adj. sententia, = Gr. γνωμικός, in the form of a sentence, sententious, Cassiod. Rhet. 13, p. 499, 22; Isid. 2, 9, 11.

—Hence, adv.: sententiāliter, in the form of maxims or axioms, sententiously (post-class.): et alia plurima, quae sententialiter proferuntur: nec haec apud Vergilium frustra desideraveris (Ecl. 8, 63): Non omnia possumus omnes, etc., Macr. S. 5, 16; so Tert. Carn. Chr. 18 med.