Definition of imploro, inploro
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2027201
1.
LNS
implōrō, implōrāre, implōrāvī, implōrātus
inplōrō, inplōrāre, inplōrāvī, inplōrātus
inploro
verb (1st conjugation)
  1. to invoke with tears, call to one's assistance, call upon for aid
  2. to invoke, beseech, entreat, implore
  3. to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to
Abbreviations
implōro (inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Mull.), v. a. in-ploro, to invoke with tears, call to one's assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco). With personal objects: quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae ... deos deasque omnes imploro atque obtestor, Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188: deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc., id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.: nomen filii, i. e. filium nomine, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 129: mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc., Caes. B. G. 1, 51 fin.: imploratus a Siculis in auxilium, Just. 23, 3; cf.: ad cujus auxilium Hamilcar imploratus, id. 22, 2: a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt, Liv. 9, 4, 13.

—With two acc. (very rare): Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem, Liv. 34, 23, 3.

— With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to: qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est? Cic. Quint. 30, 94 fin.: misericordiam, id. Mur. 40, 86; cf.: vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro, Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92: sensus vestros, id. Sull. 23, 64: Heracliti memoriam, id. Ac. 2, 4, 11: implorantes jura libertatis et civitatis, Cic. Verr. 2, 1, 3, § 7: mater filii nomen implorans, repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, § 129: auxilium a populo Romano, Caes. B. G. 1, 31, 7; so, nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum, id. B. C. 1, 1 fin.: auxilium prope eversae urbi, Liv. 4, 9, 1: quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat, Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4: unius opem, Cic. Rep. 1, 40; cf.: poscit opem chorus et ... Caelestes implorat aquas docta prece blandus, Hor. Ep. 2, 1, 135: leges, Liv. 3, 56, 12.

— Rarely absol.: mederis erroribus, sed implorantibus, Plin. Pan. 46, 8.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right