dēspicor, ātus, 1, v. dep. a. [despicio, no. I. B.), to despise, disdain (very rare): aliquem, Q. Pompeius ap. Prisc. p. 793 P.; Aur. Vict. Vir. Ill. 23.
—
Hence, dēspicā-tus, a, um, in a pass. sense, despised: vir me habet despicatam, Plaut. Cas. 2, 2, 15 and 19; cf. Ter. Eun. 2, 3, 92.— As P. a.: despicatissimus homo, Cic. Sest. 16; cf.: contemptissimi ac despicatissimi, Cic. Verr. 2, 3, 41, ยง 98 Zumpt N. cr.