vīlicus (less correctly villicus), a, um, adj. villa, of or belonging to a countryhouse or villa (very rare): nomina lini, Aus. Ep. 4, 56.
—As substt. vīlicus, i, m. (sc. homo). An overseer of a farm or estate, a steward, bailiff; absol., Cato, R. R. 5, 1 sq.; 5, 142; id. ap. Col. 11, 1, 4; Varr. R. R. 1, 2, 14; Cic. Verr. 2, 3, 50, ยง 119; id. Rep. 5, 3, 5; 1, 38, 59; 1, 39, 61; Hor. Ep. 1, 14, 15.
—With gen.: vilice silvarum et mihi me reddentis agelli, Hor. Ep. 1, 14, 1: vilicus Orbi, id. ib. 2, 2, 160.
— Transf., an overseer, superintendent, director: Pegasus attonitae positus modo vilicus urbi, Juv. 4, 77: vilici (sc. aquaeductum), Front. Aquaed. 117: malum vilicum esse imperatorem, Lampr. Alex. Sev. 15.
—With gen.: aerarii, Auct. Priap. 82, 1: AMPHITHEATRI, Inscr. Fabr. 5, n. 3.
—With ab: A PLVMBO, Inscr. Orell. 2859: AB ALIMENTIS, Inscr. Grut. 1033, 9.
—
vīlica, ae, f. (sc. mulier), a female overseer; the wife of an overseer, Cato, R. R. 143, 1; Col. 12, praef. 8; Mart. 1, 56, 11; Juv. 11, 69; Cat. 61, 136.