rūmen, inis, n. (collat. form rūma, ae,f., Arn. 7, 230 dub.; Serv. Verg. E. 6, 54), the throat, gullet: rumen est pars colli, quā esca devoratur, unde rumare dicebatur, quod nunc ruminare, Fest. p. 270 Mull.; cf. Paul. ex Fest. s. v. adrumavit, p. 9 ib.: ruminatio dicta est a rumine eminente gutturis parte, per quam demissus cibus a certis revocatur animalibus, Serv. Verg. E. 6, 54; cf. Isid. Orig. 11, 1, 59; 12, 1, 37: dum sit, rumen qui impleam, Pompon. ap. Non. 18, 16 (Com. Rel. v. 153 Rib.); Fest. p. 270, 28 Mull.; Paul. ex Fest. p. 9, 14 ib.