Definition of recuso
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2050458
1.
LNS
recūsō, recūsāre, recūsāvī, recūsātus
causa
verb (1st conjugation)
  1. to make an objection against
  2. to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do
  3. To refute, disprove
  4. to protest
  5. to object, take exception, plead in defence
Abbreviations
re-cūso, āvi, ātum, 1 (gen. plur. of the part. pres. recusantūm, Verg. A. 7, 16), v. a. causa. In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol. With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50: me judicem, Tac. Or. 5 al.; cf.: populum Romanum disceptatorem, Cic. Fl. 38, 97: populi Romani amicitiam, Caes. B. G. 1, 44: nec quae pepigere recusent, Verg. A. 12, 12: nullum periculum communis salutis causā, Caes. B. G. 7, 2; so, nullum periculum, id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26: laborem, id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10: nihil nisi hiberna, Caes. B. G. 5, 41: legumina, id. B. C. 3, 47 fin.: servitutem, Sall. J. 31, 20: vincla (leones), Verg. A. 7, 16: jussa, id. ib. 5, 749 et saep.: nihil tibi a me postulanti recusabo, Cic. de Or. 2, 29, 128; so, psalteria virginibus probis, Quint. 1, 10, 31: nihil de poenā, Cic. Planc. 1, 3; cf.: de stipendio, Caes. B. G. 1, 44: qui quod ab altero postularent, in se recusarent, id. B. C. 1, 32, 5: Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum, rejected, Just. 13, 2, 11.

— Of things: terra numquam recusat imperium, Cic. Sen. 15, 51: genua impediunt cursumque recusant, Verg. A. 12, 747: rapax ignis non umquam alimenta recusat, Ov. M. 8, 837: (falsae gemmae) recusant limae probationem, Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep.

— With inf. (in class. prose, only in negative sentences or questions implying a negative): mori recusare, Caes. B. G. 3, 22; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 6; 10, 17, 2; Anton. ap. Cic. Phil. 8, 8, 25; Liv. 22, 60, 17: hoc facere, id. 5, 53, 9: ad minora se demittere, Quint. prooem. § 5: prodere voce suā quemquam aut opponere morti, Verg. A. 2, 126: praeceptis parere, id. ib. 2, 607: quicquam tentare, id. ib. 11, 437: tibi comes ire, id. ib. 2. 704: facere ipse, Hor. Ep. 2, 1, 208; Plin. Pan. 5; Curt. 6, 11, 36; Just. 14, 1, 6.

— Of things: pedes vitiosum ferre recusant Corpus, Hor. S. 2, 7, 108; so id. Ep. 2, 1, 259; id. A. P. 39.

— With object-clause: non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant, Plin. 29, 1, 8, § 16: Velinum lacum obstrui recusantes, refusing to permit, Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.

— With de: de judiciis transferendis recusare, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.

—(ε) With ne: Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus ... judicium capitis in se constitueretur, Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141: sententiam ne diceret, recusavit, id. Off. 3, 27, 100: reliqui ... ne unus omnes antecederet, recusarent, Caes. B. C. 3, 82 fin.

— (ζ) With quin: si absim, haud recusem, quin mihi male sit, Plaut. Curc. 1, 3, 8: non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare, Cic. Ac. 2, 3, 7: non recuso quin, etc., id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.: neque recusare ... quin armis contendant, id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.

— (η) With quominus: nec recusabo, quominus omnes mea legant, Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31: ... quominus perpetuo sub illorum dicione essent, Caes. B. G. 1, 31: neque recusavit quo minus poenam subiret, Nep. Epam. 8, 2.

—(θ) Absol.: non recuso, non abnuo, etc., Cic. Mil. 36, 100: recusandi aut deprecandi causā legatos mittere, Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep.

— In partic. To refute, disprove: nativitatis mendacium, Tert. adv. Marc. 3, 11.

— In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence: causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis, Quint. 3, 10, 1: numquid recusas contra me? Plaut. Poen. 5, 6, 18: tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro ... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas, Cic. Caecin. 28, 8 sq.: cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc., Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right