recordātio, ōnis, f. id., a recalling to mind, recollection, remembrance, recordation (class.; esp. freq. in Cic. in sing. and plur.). With gen.: quorum memoria et recordatio jucunda sane fuit, Cic. Brut. 2, 9; so, coupled with memoria, id. Lael. 27, 104; id. de Or. 1, 53, 228; id. Prov. Cons. 18, 43; cf.: quam (memoriam) quidem Plato recordationem esse vult vitae superioris, id. Tusc. 1, 24, 57 (v. recordor init.): veteris memoriae recordatio, the recollection of an old circumstance, id. de Or. 1, 2, 4; so, praeteritae memoriae, id. Q. Fr. 2, 2, 1; cf. Quint. 11, 2, 43: habet praeteriti doloris secura recordatio delectationem, Cic. Fam. 5, 12, 14; cf. id. Brut. 76, 266: multorum benefactorum recordatio jucundissima est, id. Sen. 3, 9: recordatio impudicitiae et stuprorum suorum, id. Phil. 3, 6, 15; cf.: scelerum suorum, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110 Zumpt and Halm N. cr.: nostrae amicitiae, id. Lael. 4, 15: suavis, id. Att. 6, 1, 22.

— With subj.-clause: subiit recordatio egisse me juvenem aeque in quadruplici, Plin. Ep. 4, 24, 1.

—In the plur.: das mihi jucundas recordationes conscientiae nostrae rerumque earum, quas gessimus, Cic. Fam. 5, 13, 4; Gell. 17, 2, 1.

— Absol.: stulti malorum memoriā torquentur, sapientes bona praeterita gratā recordatione renovata delectant, etc., Cic. Fin. 1, 17, 57; cf.: acerba recordatio, id. de Or. 3, 1, 1: subit recordatio: quot dies quam frigidis rebus absumpsi? Plin. Ep. 1, 9, 3.

—Plur.: recordationes fugio, quae quasi morte quādam dolorem efficiunt, Cic. Att. 12, 18, 1; Tac. A. 4, 38.