Definition of quirito
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2049954
1.
LNS
quirītō, quirītāre, -, -
Quirites, i. e., : pro fidem, Quirites!
verb (1st conjugation)
  1. to raise a plaintive cry, to wail
  2. to scream, shriek
  3. To shriek out, cry aloud
  4. To bewail, lament
Abbreviations
quirīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat, Varr. L. L. 6, § 68 Mull.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum, id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium, Liv. 39, 8.

— In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.

— Act. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3.

— To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti, App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right