manticulor, 1, v. dep. manticula; lit., to be busied with purses; hence, to steal (ante- and post-class.): cum utrem ventosissimum manticularentur, App. Mag. 55, p. 309, 36.
— Transf., to act slyly, go cunningly to work: manticularum usus pauperibus in nummis recondendis etiam nostro saeculo fuit. Unde manticulari dicebantur, qui furandi gratiā manticulos attrectabant. Inde poetae pro dolose quid agendo usi sunt eo verbo, etc., Pac. ap. Fest. p. 133 Mull. (Trag. Rel. v. 376 Rib.).