lutulentus, a, um, adj. 2. lutum, muddy. Lit.: sus, bedaubed with mud, Hor. Ep. 2, 2, 75: diluvio tellus lutulenta recenti, Ov. M. 1, 434: amnis, id. Am. 3, 6, 95: mula, Mart. 9, 23, 13.
—* Transf., besmeared with ointment: et putri lutulenta de palaestra, Mart. 7, 67, 7.
— Trop. Filthy, dirty, vile: lenone istoc non lutum est lutulentius, Plaut. Poen. 1, 1, 29: scio ego, multos jam lucrum lutulentos homines reddidit, id. Capt. 2, 2, 76: lutulente Caesonine, Cic. Pis. 12, 27: persona illa lutulenta, impura. id. Rosc. Com. 7, 20: vitia, id. Pis. 1, 1: qui vexat lutulentā balnea turbā, Juv. 7, 131.
— Of style, muddy, turbid, impure: (Lucilius) cum flueret lutulentus, Hor. S. 1, 4, 11: at dixi fluere hunc lutulentum, id. ib. 1, 10, 50.
—Hence, * adv.:
lutulentē, impurely: lotiolente dictum velut lutulente, Non. 131, 32.