locūtulēius, a, um, adj. id., babbling, prating; perh. only as substt.
locū-tulēius, ii, m., a talker, prater, babbler: veteres nostri hoc genus homines in verba projectos locutuleios et blaterones et lingulacas dixerunt, Gell. 1, 15, 20.
— locū-tulēia, ae, f., a female babbler, = linguaculae, Non. 50, 8.