līmus, i, m. root lib-; Gr. λείβω, to pour; cf. Lat. lino; Gr. λίμνη, λιμήν, slime, mud, mire. Lit.: atque omnis mundi quasi limus in imum Confluxit gravis et subsedit funditus ut faex, Lucr. 5, 496: luta et limum aggerebant, Cic. Fragm. ap. Non. 212, 16: frumenti acervos sedisse illitos limo, Liv. 2, 5: profundo limo cum ipsis equis hausti sunt, id. 31, 27: amnis abundans Exit et obducto late tenet omnia limo, Verg. G. 1, 116: amnes Felicem trahunt limum, id. ib. 2, 188: limo Turbata aqua, Hor. S. 1, 1, 59: veteri craterae limus adhaesit, id. ib. 2, 4, 80.

— Transf. Excrement in the intestines, Pall. 3, 31.

— Dirt, mire: limumque inducere monstrat, Ov. F. 3, 759.

— Trop., filth, pollution, etc.: pectora sic mihi sunt limo vitiata malorum, Ov. P. 4, 2, 17.