lēnōcinor, ātus, 1, v. dep. 1. leno; lit., to pander; hence, transf.. To flatter, entice, allure, wheedle, cajole (syn.: blandior, adulor): tibi serviet, tibi lenocinabitur, Cic. Div. in Caecil. 15, 48: gloriae alicujus, Sen. Contr. 1: alicui captatione testamenti, Plin. 20, 14, 57, § 160.

— To forward, serve, promote, advance (post-Aug.): ut libro isti novitas lenocinetur, Plin. Ep. 2, 19, 7: anceps hic et lubricus locus est, etiam cum illi necessitas lenocinatur, id. ib. 1, 8, 6: quo vitio mancipiorum negotiatores formae puerorum lenocinantur, Quint. 5, 12, 17: Harii insitae feritati arte ac tempore lenocinantur, i. e. increase, add to, Tac. G. 43 fin.