juvenīlis (juvenāl-), e, adj. id., of or belonging to youth, youthful, juvenile. Lit.: juvenilis quaedam dicendi impunitas et licentia. Cic. Brut. 91, 316: redundantia, id. Or. 30, 108: sumptis Priamum juvenalibus armis vidit. Verg. A. 2, 518: corpus, id. ib. 5, 475: valida ac juvenilia membra, Juv. 11, 5: anni, Ov. M. 8, 632: caput, id. ib. 1, 564: femur, id. Am. 1, 5, 22: suis semper juvenilior annis, id. M. 14, 639: sidus juvenile nepotes, shining among the youths like stars, a youthful constellation, id. Tr. 2, 167.
— Transf. Lively, cheerful: integer et laetus laeta et juvenilia lusi, Ov. Tr. 5, 1, 7.
— Violent, strong: praeceps juvenile pericli, Stat. S. 1, 4, 50.
—Hence, advv. juvenīle, youthfully: adhuc juvenile vagans, Stat. S. 3, 5, 25.
— juvenīliter, youthfully, after the manner of youth: exsultare, Cic. de Sen. 4, 10 (in Ovid only juvenaliter; v. juvenalis fin.).