jūris-perītus or jūre-perītus (freq. also separately), i, m. adj. 2. jus-peritus, skilled or learned in the law (class.): Fabius Pictor et juris et litterarum et antiquitatis bene peritus, Cic. Brut. 21, 81: Apollo, Juv. 1, 128.
—Comp.: Quis jure peritior? Cic. Clu. 38, 108.
—Sup.: eloquentium jurisperitissimus Crassus, jurisperitorum eloquentissimus Scaevola, Cic. Brut. 39, 145.