jējūno, 1, v. n. id., to fast (late Lat.): Abraham peregrinis prandentibus cibos jejunaturus apposuit, Hier. Ep. 66, 11: cum jejunas laeta sit facies tibi, id. ib. 22, 27.
— With dat., to abstain from a thing: Adam salvus alioquin, si uni arbusculae jejunare maluisset, Tert. Jejun. 3.
—With ab: a justa fruge naturae, Tert. Pud. 16.
— Trop.: philosophiā, Tert. Anim. 6.