irrītātio (inr-), ōnis, f. 1. irrito, an incitement, incentive, provocative, irritation, stimulant (not ante-Aug.). Physical: tenesmos est irritatio ultimae partis directi intestini, Scrib. 142 init.: tamquam edendi irritationes quasdam repertas esse, Gell. 7, 16, 6.

— Of the feelings or passions. In gen.: ad amicitiam naturalis irritatio, Sen. Ep. 9, 17: vinum multum ... irritationem et iram facit, Vulg. Sir. 31, 38.

—With gen. subj.: (feminae) nullis conviviorum irritationibus corruptae, Tac. G. 19.

— With gen. obj.: inesse irritationem animis commutandi sedes, a restless desire, Sen. Cons. ad Helv. 6, 5.

— Esp., wrath, anger, irritation: animorum, Liv. 31, 14, 6.