Definition of insinuo
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2029440
1.
LNS
insinuō, insinuāre, insinuāvī, insinuātus
in, sinuo
verb (1st conjugation)
  1. to put, place, thrust into the bosom
  2. To bring in by windings or turnings, to insinuate into
  3. to cause, to get to, by windings or turnings
  4. to cause to arrive at or get to
  5. to wind one's way into, to steal into
  6. to insinuate or ingratiate one's self
Abbreviations
in-sinuo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. Act. Lit., to put, place, or thrust into the bosom (post-class.): sicine vacuus et otiosus insinuatis manibus ambulabis, with folded arms, App. M. 9, p. 219, 23: manum in sinum, Tert. Res. Carn. 28.

— To bring in by windings or turnings, to insinuate into; to cause a person or thing to get to a place by windings or turnings; and, in gen., to cause to arrive at or get to a place. In gen.: ratem terris, to land, Avien. Arat. 312: suum aestum per saepta domorum, Lucr. 6, 860: Romani quacumque data intervalla essent, insinuabant ordines suos, pushed forward their files into the open spaces of the enemy, Liv. 44, 41.

—Poet.: et (tibi) omni tempore tam faciles insinuentur opes, come to you, Prop. 3, 9 (4, 8), 28.

— Esp., with se, to wind one's way into, to steal into; to insinuate or ingratiate one's self: se inter equitum turmas, Caes. B. G. 4, 33: quā te insinuaveris, retro via repetenda, Liv. 9, 2, 8: cum (Romanus) insinuasset se inter corpus armaque, id. 7, 10, 10: qua se inter valles flumen insinuat, winds along, id. 32, 31, 1: Tigris Persico mari se insinuat, Curt. 5, 3.

— Trop., to make favorably known to, to introduce, recommend. In gen.: Augusto insinuatus est, Suet. Gramm. 21; id. Calig. 10; id. Oth. 2: hoc est quod penitus illos animo Caesaris insinuavit, Plin. Pan. 62; cf.: vitam moresque feris mentibus, Aur. Vict. de Orig. Gent. 3, 3.

— Esp., reflex. with se, etc. With ad or in and acc.: his nos rebus insinuabimus ad causam, will make our way to, get to, Auct. Her. 1, 6, 10: se in antiquam philosophiam, Cic. Tusc. 5, 12, 34: se ad aliquam, Plaut. Mil. 2, 1, 27: se in familiaritatem alicujus, Cic. Caecin. 5, 13: se in amicitiam cum aliquo, Plaut. Cist. 1, 1, 94; Cic. Verr. 2, 3, 68, § 157: se in forum, id. Phil. 5, 3, 8: se in familiarem usum, Liv. 40, 21, 11: se in eorum sermonem, Cic. Agr. 2, 5, 12.

— Absol.: callidus ille ne se insinuet, studiose cavendum est, Cic. Lael. 26, 99: eadem qua te insinuaveris via retro repetenda est, Liv. 9, 2, 8: celeriter dato loco cum se insinuasset, Auct. B. Alex. 52, 2: praefecto regis se, Just. 5, 2, 5: plebi se, Liv. 3, 15, 2.

— To introduce to, initiate into: adest tibi dies, quo per istas meas manus piissimis sacrorum arcanis insinueris, App. M. 11, p. 268.

— To make known, publish (post-class.): voluntatem suam heredibus, Dig. 32, 1, 11, § 2; Rutil. Nam. 1, 590.

— Neutr., to wind or steal into, to make one's way or get into, to penetrate, enter, reach, arrive at; constr. with in and acc. or dat.: inde in amicitiam insinuavit cum matre et mecum simul. Blanditiis, etc., Plaut. Cist. 1, 1, 93: penitus insinuare in causam, to penetrate thoroughly into, to acquire a complete knowledge of, Cic. de Or. 2, 35, 149; cf.: ad causam, Auct. Her. 1, 6, 10: in ipsius consuetudinem insinuabo, Cic. Fam. 4, 13, 6: novus per pectora cunctis Insinuat pavor, Verg. A. 2, 229: Italiaeque urbes dextram insinuantis in undam, winding, reaching to, Manil. 4, 602: et blandiri suppliciter et subtiliter insinuare eis, a quibus, etc., i. e. to steal into favor with, etc., Cic. de Or. 1, 20, 90.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right