in-oboedio (or inobaudio, Tert. adv. Marc. 4, 16), īre, v. n., to disobey, be disobedient, Ambros. Serm. Epiph. 1.
—
Hence, inoboediens, entis, P. a., disobedient, Vulg. Interp. Deut. 8, 20; ib. Tit. 1, 10.
— Adv.: inoboedienter, disobediently, Aug. Civ. Dei, 14, 17.