inglōrius, a, um, adj. 2. in-gloria, without glory or fame, not glorious, inglorious. Lit. (class.): beati qui honorati sunt videntur; miseri qui sunt inglorii, Cic. Leg. 1, 11, 32: latam trahens inglorius alvum, Verg. G. 4, 94: imperium, Tac A. 12, 14: vita inhouorata et ingloria, Cic. Tusc. 3, 34, 81.

— With gen.: militiae, Tac. H. 3, 59: ausi, Sil. 12, 39.

— Transf.: ingloria cassis, unadorned, without a crest, Stat. Th. 9, 108.