Definition of indignor
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2028218
1.
LNS
indignor, indignārī, indignātus sum
indignus
deponent verb (1st conjugation)
  1. to consider as unworthy or improper, to be angry or displeased at, to be indignant
  2. to injure, damage
Abbreviations
in-dignor, ātus, 1 (archaic inf. indignarier for indignari, Lucr. 3, 870), v. dep. a. [in-dignus], to consider as unworthy or improper, to be angry or displeased at, to be indignant (syn. stomachor). In gen. (class.). With acc.: se ipsum, Lucr. l. l.: ea, quae indignentur adversarii, tibi quoque indigna videri, Cic. Inv. 1, 17, 24; Sen. Tranq. 10: suam vicem, Liv. 2, 31 fin.: imperia, Quint. 1, 3, 6: casum insontis amici, Verg. A. 2, 93 al.

— With quod: indignantes milites, quod conspectum suum hostes ferre possent, Caes. B. G. 7, 19, 4; Verg. A. 5, 651.

— With si: nos homunculi indignamur, si quis nostrum interiit, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4; so Curt. 6, 5, 5.

— With inf. or acc. and inf.: cedere peritis indignantur, Quint. 1, 1, 8: vinci, Ov. M. 10, 604: regem ad causam dicendam evocari, Caes. B. C. 3, 108; so Sall. J. 31, 9; Quint. 10, 1, 101: veteri parere clienti, Juv. 5, 64 al.

— (ε) With dat. (only post-class.): quique contaminationi non indignatur, Dig. 48, 5, 2.

— (ζ) Absol.: utrum ridere audientes an indignari debuerint, Quint. 6, 3, 83; so id. 11, 3, 58; 61; 123 al.

— Of inanim. and abstr. things: (venti) indignantes Circum claustra fremunt, Verg. A. 1, 55: pontem indignatus Araxes, disdaining to bear, id. ib. 8, 728: indignatum magnis stridoribus aequor, id. G. 2, 162.

—* In partic., of wounds, to injure, damage: ne tumentia indignentur, Cael. Aur. Acut. 3, 3, 13.

— Hence, indignandus, a, um, P. a., that at which one should be indignant, deserving of indignation: (vestis) lecto non indignanda saligno, Ov. M. 8, 660; Val. Fl. 1, 547.

— indignans, antis, P. a., that cannot endure or suffer any thing, impatient, indignant (a favorite word of Ovid): genus indignantissimum servitutis, Col. 8, 17, 7: verbaque quaerenti satis indignantia linguae Defuerunt, Ov. M. 6, 584: pectus, id. F. 4, 896; cf. corda, Stat. Th. 3, 599: bella gerunt venti, fretaque indignantia miscent, Ov. M. 11, 491.

—Adv.: indignanter, indignantly, with indignation (post-class.): mussitare, Arn. 3, 103: ferre, Amm. 15, 1, 3.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right