indignātio, ōnis, f. indignor, displeasure, indignation, disdain. Lit. In gen.: sive indignatione et dolore vinculorum, Hirt. B. G. 8, 44, 2 (Kraner, indignitate; class.): liberrima, Hor. Epod. 4, 10: erumpens animo ac pectore, Vell. 2, 66: senatus tanta exarsit, ut, etc., Plin. 33, 1, 6, § 18: indignationem alicujus in se convertere, id. 9, 30, 48, § 92: movere, Liv. 4, 50, 1: publicae, id. 3, 48, 9.
— Plur., expressions of indignation: audiebantur, Liv. 25, 1, 9.
— In partic., an exciting of indignation by rhetorical art: indignatio est oratio, per quam conficitur, ut in aliquem hominem magnum odium, aut in rem gravis offensio concitetur, Cic. Inv. 1, 53, 100; Quint. 4, 3, 15.
— Transf. (Poet.) A provocation, occasion for indignation: ne qua indignatio desit, Juv. 5, 120.
— A hurt, wound, injury to the body, a sore (only post-class.), Veg. Vet. 1, 63; 2, 13; 5, 14 al.