incitus, a, um, adj. 2. in-citus, unmoved; hence, of a chessman that cannot be moved, immovable: (calculi) qui moveri omnino non possunt, incitos dicunt. Unde et egentes homines inciti vocantur, quibus spes ultra procedendi nulla restat, Isid. Orig. 18, 67.

—As substt. incitae, ārum (sc. calces), f., and incita, ōrum, n. Used only in the ante- and post-class. authors in the transf. phrase, ad incita or ad incitas aliquem redigere, deducere, redire, etc., to bring to a stand-still, reduce to extremity: Sy. Profecto ad incitas lenonem rediget, si eas abduxerit. Mi. Quin prius disperibit faxo, quam unam calcem civerit, Plaut. Poen. 4, 2, 85: ut ad incitast redactus, id. Trin. 2, 4, 136 Brix: vilicum corrupit, ad incita redegit, Lucil. ap. Non. 123, 27: illud ad incita cum redit atque internecionem, id. ib. 25: Epirotae ad incitas intolerandi tributi mole depressi, Mamert. Grat. Act. ad Jul. 9.