Definition of hortor
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2025989
1.
LNS
hortor, hortārī, hortātus sum
for horitor, v. horior
deponent verb (1st conjugation)
  1. to urge one strongly, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort
  2. de aliqua re
  3. De aliqua re
  4. to exhort
Abbreviations
hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. for horitor, v. horior, to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo). In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol. With acc. pers.: coquos, Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.: hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam, Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61: timentem, Ov. M. 10, 466: celeres canes, id. H. 4, 41; cf.: terribiles hortatus equos, spurring on, id. M. 5, 421: vitulos, Verg. G. 3, 164: pedes, to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7: senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie? Plaut. Cas. 4, 1, 6: hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem, Hor. Ep. 2, 2, 35.

— Ad or in aliquid: ad laudem milites, Cic. Prov. Cons. 4, 9: ad concordiam, Quint. 6, 1, 50: ad curam rei publicae, id. 5, 11, 24: ad diligentiam, id. 9, 4, 133: ad quaerendum, id. 5, 12, 1: ad reliqua fortius exsequenda, id. 4, 5, 23: paribus Messapum in proelia dictis Hortatur, Verg. A. 11, 521: in amicitiam jungendam, Liv. 43, 19, 14.

— De aliqua re: iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum, Cic. Fam. 4, 9, 1: de Aufidiano nomine nihil te hortor, id. ib. 16, 19: aliquem de concilianda pace, Caes. B. C. 1, 26, 3.

— With ut, ne, or the simple subj.: Pompeium et hortari et orare ... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus, Cic. Fam. 1, 1, 2: petit atque hortatur, ut, etc., Caes. B. G. 1, 19 fin.: ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc., Sall. C. 59, 5: magno opere te hortor, ut, etc., Cic. Off. 1, 1, 3: ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis, id. Lael. 5, 17; 27, 104: juvenes ut illam ire viam pergant, Juv. 14, 121: te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat, Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52: Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant, Caes. B. G. 5, 38, 2: hortatur eos, ne animo deficiant, id. B. C. 1, 19, 1.

—With the simple subj.: Labienum Treboniumque hortatur ... ad eam diem revertantur, id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4: quid ego vos, de vestro impendatis, hortor? Liv. 6, 15, 10: hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium, Suet. Aug. 3 fin.

—(ε) Aliquem aliquid or simply aliquid: sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris, Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poet. ap. Charis. 1, 4 fin.: equidem pacem hortari non desino, Cic. Att. 7, 14 fin.; so, pacem amicitiamque, Nep. Dat. 8, 5: vias, Stat. S. 3, 5, 22: me miseram! cupio non persuadere quod hortor, Ov. H. 19, 187.

—(ζ) With inf. or an object-clause (rare): cum legati hortarentur accipere, Nep. Phoc. 1, 3: (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi, Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69: (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est, Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).

—(η) With supine: neque ego vos ultum injurias hortor, Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.

—(θ) Absol.: hortor, asto, admoneo, Plaut. Am. 3, 4, 10: Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc., Caes. B. G. 4, 18 fin.: hortante et jubente Vercingetorige, id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.

— Of inanim. or abstract things: pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream, Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14: multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur, Caes. B. G. 3, 18, 6: secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret, id. ib. 1, 33, 2.

—With inf.: (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur, Cic. Sest. 3, 7.

— Prov.: hortari currentem, i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro.

— In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle: Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat, Caes. B. G. 3, 19, 2: pauca pro tempore milites hortatus, Sall. J. 49, 6: suos hortando ad virtutem arrigere, id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.!*? Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.

— hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right