Definition of hio
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2025631
1.
LNS
hiō, hiāre, hiāvī, hiātus
weakened from, ΧΑΩ, χαίνω, χάσκω, ; cf. Germ. gahnen
verb (1st conjugation)
  1. to open, stand or be open, to gape
  2. Ch
  3. Ac
  4. Ch
  5. Ac
  6. to open the mouth, to gape, yawn
Abbreviations
hio, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [weakened from ΧΑΩ, χαίνω, χάσκω; cf. Germ. gahnen]. Neutr., to open, stand or be open, to gape. Lit. In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): hiavit humus multa, Sall. Fragm. ap. Non. 318, 29; cf.: (calor) venas astringit hiantes, Verg. G. 1, 91: vasti specus hiant defractis membris (colossi Rhodii), Plin. 34, 7, 18, § 41; Hor. Epod. 8, 5: nec flos ullus hiat pratis, Prop. 4 (5), 2, 45; cf.: hiantia lilia, Ov. A. A. 2, 115: quercum patulis rimis hiantem, Gell. 15, 16, 2: Ch. Qui potuit videre? Ac. Oculis. Ch. Quo pacto? Ac. Hem hiantibus, Plaut. Merc. 1, 2, 71: oculi hiantes, Plin. 11, 37, 52, § 139: cum pisciculi in concham hiantem innataverunt, Cic. N. D. 2, 48, 123.

— In partic., to open the mouth, to gape, yawn: inceptus clamor frustratur hiantes, Verg. A. 6, 493: perdices hiantes, exserta lingua aestuant, Plin. 10, 33, 51, § 102: trochilos crocodilum invitat ad hiandum pabuli sui gratia, id. 8, 25, 37, § 90: leo immane hians, Verg. A. 10, 726: lupus (piscis) hic Tiberinus an alto Captus hiet, Hor. S. 2, 2, 32: profluentem aquam hianti ore captantes, Curt. 4, 16.

— Trop. Of speech, to be badly connected, to leave a hiatus: qui (vocalium concursus) cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio, Quint. 9, 4, 33; cf.: hiare semper vocalibus, id. ib. 20; and: qui (poetae), ut versum facerent, saepe hiabant: ut Naevius: Vos qui accolitis Histrum fluvium atque algidam, etc., Cic. Or. 45, 152; cf. also: crebrae vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt, Auct. Her. 4, 12, 18; and: concursus hiantes, Cic. Part. Or. 6, 21: aspera et dura et dissoluta et hians oratio, Quint. 8, 6, 62: hians compositio, Tac. Or. 21: hiantia loqui, Cic. Or. 9, 32.

— (Acc. to I. A. 2.) To gape, with longing, wonder, or curiosity; to be eager, to long for any thing; to be amazed: huic homini si cujus domus patet, utrum ea patere an hiare ac poscere aliquid videtur? Cic. Verr. 2, 3, 4, § 8: canis semper ad spem futuri hiat, Sen. Ep. 72 med.; cf.: corvum deludet hiantem, i. e. the legacy-hunter, Hor. S. 2, 5, 56: ne facies (equi) emptorem inducat hiantem, id. ib. 1, 2, 88: quem ducit hiantem Cretata ambitio, Pers. 5, 176: avaritiā semper hiante esse, Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; cf. Tac. H. 1, 12 fin.: hunc plausus hiantem Per cuneos ... Corripuit, Verg. G. 2, 508: luxus et ignavia lacerabat hiantem Desidia populum, Sil. 11, 35.

— Act., to spew out (poet. and very rare): subitos ex ore cruores Saucia tigris hiat, i. e. spits, emits, Val. Fl. 6, 706.

— To bawl out, utter, sing: fabula seu maesto ponatur hianda tragoedo, Pers. 5, 3: carmen lyra, plays, Prop. 2, 31, 6 (3, 29, 6 M.).
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right