grandiloquus, i, m. grandis-loquor, speaking grandly or loftily: et grandiloqui, ut ita dicam, fuerunt cum ampla et sententiarum gravitate et majestate verborum, Cic. Or. 5, 20; cf. Quint. 10, 1, 66: stilus, Serv. Verg. Vit.

—In a bad sense, grandiloquent: isti grandiloqui (i. e. Stoici), boasters, Cic. Tusc. 5, 31, 89.