glacio, āvi, ātum, 1, v. a. and n. glacies (not ante-Aug.). Act., to make or turn into ice; in pass., to freeze, congeal. Lit.: positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter, Hor. C. 3, 10, 7: humor glaciatur arescitve in gemmas, Plin. 8, 38, 57, § 137; cf. id. 2, 39, 39, § 105: ruptis vasis (vini) stetere glaciatae moles, id. 14, 21, 27, § 132; 24, 13, 72, § 116.
— Transf., to render hard or solid: nec dubium quin fici ramulis glaciatus caseus jucundissime sapiat, Col. 7, 8, 2.
— Trop.: stupet anxius alto Corda metu glaciante pater, Stat. Th. 10, 622.
— Neutr., to become hard, to harden: (unguentum) fit hieme, quoniam aestate non glaciat, nisi acceptā cerā, Plin. 29, 3, 13, § 56.