fulgurio, īvi, ītum, 4, v. n. and a. [fulgur] (ante-class.). Neutr., to hurl lightnings, to lighten: suo sonitu claro fulgurivit Juppiter, Naev. ap. Non. 110, 17 (Trag. Rel. v. 13 Rib.).
— Act., to strike with lightning; only in the part. perf. pass.: fulguritum id quod est fulmine ictum: qui locus statim fieri putabatur religiosus, quod eum deus sibi dicasse videretur, Fest. p. 92 Mull.; so as subst.: fulgurī-tum, i, n., that which has been struck by lightning, Arn. 5, 4; 5, 1: fulguritae arbores, Lucil. ap. Non. 110, 19; Plaut. Trin. 2, 4, 138; Varr. L. L. 5, ยง 70 Mull.; of a person: quasi fulguritus, Sen. de Ira, 3, 23, 6.