flāminius, a, um, adj. 1. flamen, of or belonging to a flamen. Adj.: flaminia aedes domus flaminis Dialis, Paul. ex Fest. p. 89, 10 Mull.; so, ex domo flaminia, id. s. v. ignem, p. 106, 4 Mull.; cf. in the foll.: flaminius camillus puer dicebatur ingenuus patrimes et matrimes, qui flamini Diali ad sacrificia praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 2 sq. Mull.: flaminius lictor est, qui flamini Diali sacrorum causa praesto est, id. ib.
— Subst.
flāminia, ae, f. the dwelling of the flamen Dialis: ignem e flaminia, id est flaminis Dialis domo, nisi sacrum efferri jus non est, Gell. 10, 15, 7.
— A young priestess who attended on the wife of the flamen Dialis: flaminia dicebatur sacerdotula, quae flaminicae Diali praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 6 Mull. (but perh., from the preceding words of Festus, we are to supply the word camilla, and to read flaminia camilla, like flaminius camillus; cf. Mull. ad loc.).
— flaminium, ii, n., the office or dignity of flamen, Cic. Phil. 13, 19, 41; Liv. 26, 23, 8; Tac. A. 4, 16; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 22.