Definition of calumnior, kalumnior
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2007988
1.
LNS
calumnior, calumniārī, calumniātus sum
kalumnior, kalumniārī, kalumniātus sum
calumnia
deponent verb (1st conjugation)
  1. v. dep. act
  2. To accuse falsely, bring false information
  3. To practise chicanery, trickery, subterfuge
  4. to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly
  5. to depreciate one's self, be unduly anxious or careful
  6. to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light
Abbreviations
calumnior (anciently kal-; v. the letter K), ātus, 1, v. dep. act. [calumnia]. Jurid. t. t. To accuse falsely, bring false information against a person. Absol.: calumniari est falsa crimina intendere, Dig. 48, 16, 1, § 1; cf. ib. prooem.: ut hic quoque Apronio... ex miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet, Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38: cum aliquid habeat quod possit criminose ac suspitiose dicere, aperte ludificari et calumniari sciens non videatur, id. Rosc. Am. 20, 55: cum (defensor) accusatorem calumniari criminatur, Auct. Her. 2, 6, 9: nondum Romam accusator Eumenes venerat, qui calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficeret, Liv. 42, 42, 5: tabulae veterum aerari debitorum, vel praecipua calumniandi materia, Suet. Aug. 32: magna calumniantium poena, id. Dom. 9: minus objectus calumniantibus foret, Quint. 6, 3, 5: calumniatur accusator actione sacrilegii, cum privata fuerit (pecunia sublata) non sacra, id. 4, 2, 8: an petitorem calumniari, an reum infitiatorem esse, id. 7, 2, 50.

— With acc.: si tamen alio crimine postuletur ab eodem, qui in alio crimine eum calumniatus est, puto non facile admittendum eum qui semel calumniatus est, Dig. 48, 2, 7, § 3: sed non utique qui non probat quod intendit calumniari videtur, ib. 48, 16, 1, § 3.

— To practise chicanery, trickery, or subterfuge: jacet res in controversiis isto calumniante biennium, Cic. Quint. 21, 67: meque, etiam si diutius calumniarentur. redire jussistis, id. Red. in Sen. 11, 27.

— In gen., to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly. With personal object: nam, quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam, Cic. Fam. 9, 7, 1; cf.: nisi calumniari naturam rerum homines quam sibi prodesse mallent, Plin. 18, 28, 68, § 272: aliis tamen eum verbis calumniatur, Gell. 6 (7), 3, 23.

—With dat. (late Lat.): non solum filio sed etiam patri, Ambros. Inc. Dom. Sacr. 8, 83.

— Esp., with se, to depreciate one's self, be unduly anxious or careful: quibusdam tamen nullus est finis calumniandi se, et... qui etiam, cum optima sunt reperta, quaerunt aliquid, quod sit magis antiquum, remotum, inopinatum, Quint. 8, proocm. § 31: neque eos... ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto, id. 10, 3, 10.

— Absol.: sed calumniabar ipse; putabam, qui obviam mihi venisset, suspicaturum, i. e. indulged unreasonable fears, Cic. Fam. 9, 2, 3; cf. A. 2. supra.

— With things as objects, to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light: non calumniatur verba nec voltus; quicquid accidit, benigne interpretando levat, Sen. Ep. 81, 25: suspitionibus inquietantur medicisque jam sani manum porrigunt et omnem calorem corporis sui calumniantur, id. Tranq. 2, 1: festinationem alicujus, Quint. 2, 1, 12: id unum, Tac. H. 3, 75: jus civile, Dig. 10, 4, 19.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right