bivius, a, um, adj. bis-via, having two ways or passages (rare; not in Cic.): fauces, Verg. A. 11, 516.
—So, calles, Val. Fl. 5, 395: di, deae, worshipped at cross-roads, Inscr. Orell. 2105.
—Hence, substt. bivii (sc. di), Inscr. Orell. 389; 2104.
— bivium, i, n., a place with two ways, or where two ways meet. Lit.: in bivio portae, Verg. A. 9, 238: ad bivia consistere, Liv. 38, 45, 8; Plin. 6, 28, 32, ยง 144; Vulg. Marc. 11, 4.
— Trop.: bivium nobis ad culturam dedit natura, experientiam et imitationem, a twofold means or method, Varr. R. R. 1, 18, 7.
—Of a twofold love, Ov. R. Am. 486.