Definition of attribuo, adtribuo
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2005446
1.
LNS
attribuō, attribuere, attribuī, attribūtus
adtribuō, adtribuere, adtribuī, adtribūtus
ad, tribuo
verb (3rd conjugation)
  1. to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give
  2. to assign, make over to any one
  3. To join in addition, to add
  4. to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to
  5. to lay as a tax or tribute
Abbreviations
at-tribuo (adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Muller), ui, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico). In gen. Lit.: pueros attribue ei, quot et quos videbitur, Cic. Att. 12, 30: video, cui Apulia sit attributa, assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6: insulae Rhodiis attributae, annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11: Camunni finitimis adtributi municipiis, Plin. 3, 20, 24, § 134: equos gladiatoribus, Caes. B. C. 1, 14: quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat, Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12: aliquem, ib. Deut. 29, 26.

—Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures: bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit, Suet. Tit. 8 al.

—Hence of appropriations from the exchequer: pecuniam alicui, Cic. Phil. 14, 14, 16: ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere, id. ib. 14, 14 fin.; so Liv 40, 51.

—Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur, Cic. Att. 13, 2, 1.

—Hence also aliquem, to assign, make over to any one: attributos quod appellas, valde probo, i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.

— Trop.: timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit, Cic. Rosc. Am. 4: Suus cuique attributus est error, Cat. 22, 20: si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur, i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100: curam alicujus rei adtribuere, Liv. 26, 49.

— Esp. To join in addition, to add: non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram, Cic. Tusc. 3, 30, 73.

— Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo): si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris, Cic. Sen. 1, 3: Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues, id. de Or. 2, 3, 14: bonos exitus dis immortalibus, id. N. D. 3, 37, 89: aliis causam calamitatis, Cic. Verr. 2, 5, 41.

— T. t., to lay as a tax or tribute: his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur, Liv. 39, 44.

—Hence, attribūtus (adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attribūtum, i, n. (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Mull.

— In gram. lang., a predicate, attribute: Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum, Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right