astipulātor (adst-), ōris, m. id.. One who joins another in a stipulation, Gai Inst. 3, 110; so id. ib. 3, 117.
—Hence, An assistant in a trial, in gen.: testes tot ... cum adstipulatore tuo comparabuntur? Cic. Quint. 18, 58; so id. Pis. 9.
—And trop., one who assents to or agrees with: illud falsum esse et Stoici dicunt et eorum adstipulator Antiochus, Cic. Ac. 2, 21, 67: vanae opinionis, Val. Max. 7, 1 fin.