an-quīro, quīsīvi, sītum, 3, v. a. 2. anand quaero, to seek on all sides, to look about for, to search after. Lit. and in gen.: anquirere est circum quaerere, Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: anquirere aliquem, apud quem evomet virus, etc., Cic. Lael. 23, 87; so id. ib. 27, 102; id. Off. 1, 4, 11.
— Trop., to inquire about, to examine into: aut anquirunt aut consultant, conducat id necne, Cic. Off. 1, 3, 9: anquirentibus nobis omnique acie ingenii contemplantibus, id. de Or. 1, 33; so id. Fat. 9; Tac. A. 12, 6 al.
— Esp. in judic. lang. t. t. To institute a careful inquiry or examination: de perduellione, Liv. 6, 20: de morte alicujus, Tac. A. 3, 12.
— To enter a complaint, to accuse one, with the word designating the punishment in the abl. or gen.: capite anquisitus, Liv. 8, 33: pecuniā anquirere, id. 26, 3: cum capitis anquisissent, id. 2, 52; 26, 3.
—Hence, anquīsītē, adv., carefully (only in Gell.): satis anquisite satisque sollicite, Gell. 1, 3, 9, where Hertz now reads inquisite.
—Comp.: Theophrastus anquisitius super hac ipsā re et exactius pressiusque quam Cicero disserit, Gell. 1, 3, 21, where Hertz now reads inquisitius.