Definition of amitto
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2002771
1.
LNS
āmittō, āmittere, āmīsī, āmissus
a, mitto
verb (3rd conjugation)
  1. to send away from, to dismiss
  2. to let go, let slip
  3. to let go, let fall, to drop, lose
  4. to lose
Abbreviations
ā-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (amīsti, sync., = amisisti, Ter. Eun. 2, 2, 10; id. Hec. 2, 2, 9: amīssis, sync., = amiseris, Plaut. Bacch. 5, 2, 70). In gen., to send away from one's self, to dismiss (thus, anteclass., freq. in Plaut. and Ter.): quod nos dicimus dimittere, antiqui etiam dicebant amittere, Don. ad Ter. Heaut. 3, 1, 71; Att. ap. Non. 75, 32: stulte feci, qui hunc (servum) amisi, Plaut. Mil. 4, 8, 66; id. ib. 4, 5, 25; so id. ib. 4, 5, 28: quo pacto hic servos suum erum hinc amittat domum, id. Capt. prol. 36: et te et hunc amittam hinc, id. ib. 2, 2, 82; so id. Most. 2, 2, 2; id. Men. 5, 8, 6 al.: ut neque mi jus sit amittendi nec retinendi copia, Ter. Phorm. 1, 3, 24; 5, 8, 27; id. And. 5, 3, 27; id. Heaut. 4, 8, 17 al.: testis mecum est anulus, quem amiserat, which he had sent away, id. Ad. 3, 2, 49; Varr. ap. Non. 83, 12.

— Spec., to let go, let slip: praedā de manibus amissā, Cic. Verr. 2, 4, 20.

—With simple abl.: praedam ex oculis manibusque amittere, Liv. 30, 24; 29, 32 et saep.: Sceledre, manibus amisisti praedam, Plaut. Mil. 2, 5, 47 Ritschl.

— Trop. In gen.: istam rem certum est non amittere, Plaut. Am. 2, 2, 217: tibi hanc amittam noxiam unam, to remit, to pardon, id. Poen. 1, 2, 191: occasionem amittere, Ter. Eun. 3, 5, 58; so Cic. Caecin. 5, 15; id. Att. 15, 11; Caes. B. G. 3, 18 al. (opp. occasionem raptare, Cic.: arripere, Liv.: complecti, Plin. Min.: intellegere, Tac.): servire tempori et non amittere tempus cum sit datum, Cic. Att. 8, 3, 6: fidem amittere, to break their word given on oath, Nep. Eun. 10, 2 Dahn.; Ov. M. 15, 556 al.

— Of trees, to let go, let fall, to drop, lose: punica florem amittit, Plin. 16, 26, 46, § 109: pyrus et amygdala amittunt florem et primos fructus, id. ib.: ocissime salix amittit semen, id. 16, 26, 46, § 110.

— Esp., to lose (commonly without criminality, by mistake, accident, etc.; while perdere usually designates a losing through one's own fault; and omittere, to allow a thing to pass by or over, which one might have obtained): Decius amisit vitam; at non perdidit: dedit vitam, accepit patriam: amisit animam, potitus est gloriā, Auct. ad Her. 4, 44, 57: Multa amittuntur tarditie et socordiā, Att. ap. Non. 181, 21 (Trag. Rel. p. 73 Rib.): Simul consilium cum re amisti? Ter. Eun. 2, 2, 10: amittit vitam sensumque priorem, Lucr. 3, 769 et saep.: imperii jus amittere, Cic. Phil. 10, 5 fin.: ut totam litem aut obtineamus aut amittamus, id. Rosc. Com. 4, 10: classes optimae amissae et perditae, Cic. Verr. 1, 5, 13: filium amisit (sc. per mortem), id. Fam. 4, 6; so Tac. Agr. 6; Suet. Vesp. 3; id. Calig. 12: oppidum Capsam et magnam pecuniam amiserat, Sall. J. 97, 1: patrimoniis amissis, id. C. 37, 5: amittere optimates, i. e. favorem, animum eorum, Nep. Dion, 7, 2 Dahn.: patriam, Liv. 5, 53: exercitum, id. 8, 33: opera amissa (sc. incendio) restituit, id. 5, 7; so Suet. Claud. 6: si reperire vocas amittere certius, i. e. to know more certainly that she is lost, Ov. M. 5, 519: colores, Hor. C. 3, 5, 27; so id. S. 1, 1, 60; 2, 5, 2 (not elsewh. in Hor.).
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right