aedificātor, ōris, m. aedifico. A builder: vocaberis aedificator saepium, Vulg. Isa. 58, 12; in the class. period only trop., = δημιουργός: mundi, the maker, architect, Cic. Univ. 2: aedificatores mundi, id. N. D. 1, 9.
— From the Aug. period adj. (cf. Br. Nep. Ages. 4, 2) with the access. idea of inclination or passion, that is fond of building: nemo illo minus fuit emax, minus aedificator, Nep. Att. 13; Juv. 14, 86; Col. 1, 4, 8; Flor. 1, 8, 4.