Definition of adduco
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 2000883
1.
LNS
addūcō, addūcere, addūxī, addūctus
ad, duco
verb (3rd conjugation)
  1. to lead to, to bring or convey to, draw to
  2. to lead or bring, to, to take or conduct, to
  3. conducting
  4. to procure
  5. brought near
  6. To bring, to, by drawing or pulling, to draw or pull to
Abbreviations
ad-dūco, xi, ctum, 3, v. a. (adduce for adduc, Plaut. Poen. 1, 3, 15; Ter. Ph. 2, 1, 29; Afr. ap. Non. 174, 32: adduxti for adduxisti, Ter. Heaut. 4, 6, 15; id. Eun. 4, 7, 24: adduxe = adduxisse, Plaut. Rud. 4, 4, 3), to lead to, to bring or convey to, draw to any place or to one's self (opp. abduco, q. v.; syn.: adfero, apporto, adveho, induco). Lit.: quaeso, quī possim animum bonum habere, qui te ad me adducam domum, Plaut. Ps. 3, 2, 78: ille alter venit, quem secum adduxit Parmenio, Ter. Eun. 4, 4, 27; Afr. ap. Non. 174, 32: quos secum Mitylenis Cratippus adduxit, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 5: Demetrius Epimachum secum adduxit, Vitr. 10, 22, 262.

—With ad: ad lenam, Plaut. As. 5, 2, 65; cf. id. Mil. 3, 1, 193: ad cenam, Lucil. ap. Non. 159, 25 (cf.: abduxi ad cenam, Ter. Heaut. 1, 2 9): adduxit ea ad Adam, Vulg. Gen. 2, 19; ib. Marc. 14, 53.

—Or with a local adv.: tu istos adduce intro, Plaut. Poen. 5, 3, 54: quia te adducturam huc dixeras eumpse non eampse, id. Truc. 1, 2, 31; so Ter. And. 5, 3, 29: adduc huc filium tuum, Vulg. Luc. 9, 41.

— In gen., without regard to the access. idea of accompanying, to lead or bring a person or thing to a place, to take or conduct from one place to another (of living beings which have the power of motion, while affero is properly used of things: attuli hunc. Pseud. Quid? attulisti? Ca. Adduxi volui dicere, Plaut. Ps. 2, 4, 21).

—So of conducting an army: exercitum, Cic. Att. 7, 9: aquam, to lead to, id. Cael. 14.

—With in: gentes feras in Italiam, Cic. Att. 8, 11, 2; cf. Oud. ad Caes. B. G. 4, 22, and Auct. B. G. 8, 35: in judicium adductus, Cic. Rosc. Am. 10, 28: adducta res in judicium est, id. Off. 3, 16, 67; so id. Clu. 17.

—With dat.: puero nutricem adducit, Ter. Hec. 5, 2, 4: qui ex Gallia pueros venales isti adducebat, Cic. Quint. 6.

—Poet. with acc.: Diae telluris ad oras applicor et dextris adducor litora remis, Ov. M. 3, 598 (cf. advertor oras Scythicas, id. ib. 5, 649, and Rudd. II. p. 327): adducere ad populum, i. e. in judicium populi vocare, Cic. Agr. 2, 6.

—Of a courtesan, to procure: puero scorta, Nep. Dion, 5: paelicem, Ov. Fast. 3, 483.

—Poet. also of a place, which is, as it were, brought near. Thus Hor. in describing the attractions of his Sabine farm: dicas adductum propius frondere Tarentum, Ep. 1, 16, 11.

— Esp. To bring a thing to a destined place by drawing or pulling, to draw or pull to one's self: tormenta eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, Cic. Tusc. 2, 24: adducto arcu, Verg. A. 5, 507; so, adducta sagitta, id. ib. 9, 632: utque volat moles, adducto concita nervo, Ov. M. 8, 357: adducta funibus arbor corruit, id. ib. 775: funem, Caes. B. G. 3, 14: so Luc. 3, 700: colla parvis lacertis, Ov. M. 6, 625: equos, id. Fast. 6, 586.

—Hence trop.: habenas amicitiae, to tighten, Cic. Lael. 13, 45; cf. Verg. A. 9, 632, and 1, 63.

— Of the skin or a part of the body, to draw up, wrinkle, contract: adducit cutem macies, wrinkles the skin, Ov. M. 3, 397: sitis miseros adduxerat artus, Verg. G. 3, 483; so, frontem (opp. remittere), to contract: interrogavit, quae causa frontis tam adductae? a brow so clouded? Quint. 10, 3, 13; so Sen. Benef. 1, 1. Fig. To bring a person or thing into a certain condition; with ad or in: numquam animum quaesti gratiā ad malas adducam partīs, Ter. Hec. 5, 3, 38: rem adduci ad interregnum, Cic. Att. 7, 9: ad arbitrium alterius, id. Fam. 5, 20: ad suam auctoritatem, id. Deiot. 10, 29: numquam prius discessit, quam ad finem sermo esset adductus, Nep. Ep. 3: iambos ad umbilicum adducere, Hor. Epod. 14, 8: in discrimen extremum, Cic. Phil. 6, 7; cf. Liv. 45, 8: in summas angustias, Cic. Quint. 5: in invidiam falso crimine, id. Off. 3, 20: in necessitatem, Liv. 8, 7: vitam in extremum, Tac. A. 14, 61.

— To bring or lead one to a certain act, feeling, or opinion; to prompt, induce, prevail upon, persuade, move, incite to it; with ad, in, or ut (very freq. and class., and for the most part in a good sense; while seducere and inducere denote instigating or seducing to something bad, Herz. Caes. B. G. 1, 3; although there are exceptions, as the foll. examples show): ad misericordiam, Ter. Heaut. 5, 2, 42: ad nequitiem, id. Ad. 3, 3, 4: ad iracundiam, ad fletum, Cic. Brut. 93, 322: quae causa ad facinus adduxit, id. Rosc. Am. 31: in metum, id. Mur. 24: in summam exspectationem, id. Tusc. 1, 17: in spem, id. Att. 2, 22: in opinionem, id. Fam. 1, 1: in suspicionem alicui, Nep. Hann. 7: ad paenitentiam, Vulg. Rom. 2, 4; ib. 10, 19.

—With gerund: ad suspicandum, Cic. Pr. Cons. 16: ad credendum, Nep. Con. 3.

—With ut: adductus sum officio, fide, misericordia, etc., ut onus hoc laboris mihi suscipiendum putarem, Cic. Verr. 1, 2: nullo imbre, nullo frigore adduci, ut capite operto sit, id. de Sen. 10: id. Cat. 1, 2; id. Fam. 3, 9; 6, 10, etc.; Caes. B. G. 6, 12; Liv. 4, 49 al.

—And absol. in pass.: quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi, Cic. Verr. 1, 3: his rebus adducti, being induced, Caes. B. G. 1, 3; 6, 10.

—With quin: adduci nequeo quin existimem, Suet. Tib. 21.

—With inf.: facilius adducor ferre humana humanitus, Afr. ap. Non. 514, 20.

— Adducor with inf., or with ut and subj. = adducor ad credendum, πείθομαι, to be induced to believe: ego non adducor, quemquam bonum ullam salutem putare mihi tanti fuisse, Cic. Att. 11, 16: ut jam videar adduci, hanc quoque, quae te procrearit, esse patriam, id. Leg. 2, 3: illud adduci vix possum, ut ... videantur, id. Fin. 1, 5, 14; id. ib. 4, 20, 55; Lucr. 5, 1341.

—Hence, adductus, a, um, P. a. Drawn tight, stretched, strained, contracted.

—Trop.: vultus, Suet. Tib. 68: frons in supercilia adductior, Capitol. Ver. 10; cf. Plin. Ep. 1, 16.

—Hence, Of place, narrow, contracted, strait: (Africa) ex spatio paulatim adductior, Mel. 1, 4.

— Of character, strict, serious, severe: modo familiaritate juvenili Nero et rursus adductus, quasi seria consociaret, Tac. A. 14, 4: adductum et quasi virile servitium, id. ib. 12, 7: vis pressior et adductior, Plin. Ep. 1, 16.

—Sup. not used.

—Adv. only in comp. adductius, More tightly: adductius contorquere jacula, Aus. Grat. Act. 27.

— Trop., more strictly: imperitare, Tac. H. 3, 7: regnari, id. Germ. 43.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right