vir virī, gen plur. virōrum (poet. also virūm, Ct., V., O.), m a male person, adult male, man (opp. mulier, femina): virum me natum vellem, T.: Deque viro factus (mirabile!) femina, O.: clari viri: consularis: turpissimus, S.: nefandus, V.: hoc pueri possunt, viri non potuerunt?: pueroque viroque, O.

—In war, a man, soldier: vir unus cum viro congrediendo, etc., L.

—With emphasis for a pronoun of reference: fletusque et conploratio fregere tandem virum, L.: gratiā viri permotus flexit animum, S.

—Repeated distributively, each one . . . another, man . . . man: vir cum viro congrediaris, L.: legitque virum vir, singled out (for attack), V.: cum vir virum legisset, i. e. a companion in battle, L.

—Plur, human beings: flumina simul pecudesque virosque rapiunt, O.

— opp. Caelicolae, V.

—A man, husband: quid viro meo respondebo Misera? T.: vir matris: angebatur Tullia nihil materiae in viro esse, etc., L.: Et uxor et vir, H.: Imminet exitio vir coniugis, O.

—Of animals, the male, mate: Vir gregis ipse caper, V.

—A man, man of courage, worthy man: tulit dolorem, ut vir

— et, ut homo, etc.: tum viro et gubernatore opus est, L.: si quid in Flacco viri est, Non feret, H.

—Plur, foot-soldiers, infantry: ripam equites virique obtinentes, L.

—Manhood, virility: membra sine viro, Ct.