tū gen. tuī, dat. tibi or tibī, acc. and abl. tē

— plur nom. and acc. vōs, gen. vestrūm or vostrūm, gen obj. vestrī or vostrī (fem. vostrarum, T.)

— dat. and abl. vōbis, pron pers. with sing. cf. Gr. su/

— Germ. du

— Engl. thou, thou, you: Tu si hic sis, aliter sentias, T.: tu mihi etiam legis Portiae, tu C. Gracchi, tu horum libertatis mentionem facis: Neque postulem abs te, ni ipsa res moneat, T.: vosne veli{*} an me regnare era, Fors: vestri adhortandi causā, L.: Solve metūs, et tu Troianos exue caestūs, V.: nec amores Sperne puer neque tu choreas, H.

—Made emphatic by a suffix (only in the forms tute, tutimet, tibimet, tete, vosmet, and vobismet): ut tute mihi praecepisti: tibi si recta probanti placebis, tum non modo tete viceris, etc.: tutimet mirabere, T.: quod (consilium) vosmet ipsi attuleritis, L.

—Colloq. in dat., to suggest the interest of the person addressed in the remark (dativus ethicus): scin ubi nunc sit tibi Tua Bacchis? T.: ecce tibi est exortus Isocrates: en vobis, inquit, iuvenem, etc., L.

—Plur., when more than one person is addressed, though with a noun in the sing: vos, vero, Attice, et praesentem me curā levatis, et, etc.: vos, Romanus exercitus, ne destiteritis impio bello! L.: Vos, o Calliope, precor aspirate canenti, i. e. you, Muses, V.

—As subst. (colloq.): mea tu, my darling, T.