tēctum ī, n P. n. of tego, a covered structure, roofed enclosure, shelter, house, dwelling, abode, roof: totius urbis tecta: tectum subire, Cs.: vos in vestra tecta discedite: tectis succedite nostris, V.: inter convalles tectaque hortorum, i. e. the buildings scattered through the gardens, L.: ager incultus sine tecto: columba plausum Dat tecto ingentem, V.: solidis Clauditur in tectis, i. e. in prison, O.: dolos tecti ambagesque resolvit, i. e. of the Labyrinth, V.
—A covering, roof: inferioris porticūs: Hic se praecipitem tecto dedit, H.: culmina tecti, V.: tecti a culmine, O.
—A ceiling: tectis caelatis, laqueatis, Enn. ap. C., H.
—A canopy: cubilia tectaque, H.