tam diū or tam-diū (not tandiū), adv. I. Of a definite time, so long, for so long a time.

— Followed by quam diu (both clauses take the same tense; and if in past time, the perf indic.): ego tam diu requiesco quam diu ad te scribo: manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas.

—Followed by quam: (Hortensius) vixit tam diu, quam licuit in civitate bene beateque vivere.

— Followed by dum: Claudius usus est hoc Cupidine tam diu, dum forum dis inmortalibus habuit ornatum, only so long.

—Followed by quoad: tam diu autem velle debebis quoad te non paenitebit.

—Followed by ut: (Antiochus) didicit apud Philonem tam diu, ut constaret diutius didicisse neminem.

—II. So long, so very long: ubi te oblectasti tam diu? T.: abs te tam diu nihil litterarum?: ducenti ferme et decem anni conliguntur: tam diu Germania vincitur, all this time, Ta.