tacitus adj. P. of taceo, passed in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned: duo capita epistulae tuae tacita mihi relinquenda sunt: Quis te, Cato, tacitum relinquat? V.: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., L.

—Done without words, assumed as of course, silent, implied, tacit: quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri: indutiae, L.

—Done in silence, silent, secret, hidden, concealed: ut tacitum iudicium ante comitia fieret: tacito quodam sensu quae sint . . . recta ac prava diiudicant: pudor, O.: Dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā, unobserved, V.

—As subst n., a secret: taciti volgator, O.

—Not speaking, without utterance, silent, still, quiet, noiseless, mute: quae (patria) tecum tacita loquitur: si quam coniecturam adfert hominibus tacita corporis figura: si mori tacitum oportet, taceamus, i. e. without making a defence, L.: ut forte legentem Aut tacitum impellat, i. e. meditating, H.: pro sollicitis non tacitus reis, outspoken, H.: tacitā fistula cum lyrā, H.: totum pererrat Luminibus tacitis, with silent glances, V.: nemus, quiet, V.: limen, V.: nox, O.

—As subst n.: surgens Per tacitum Ganges, in its silent course, V.