mentior ītus, īrī, dep. 1 MAN-, to invent, assert falsely, lie, cheat, deceive, pretend: Si quicquam invenies me mentitum, T.: Hoc iuvat, non mentior, H.: plurimis de rebus: ne ioco quidem, N.: ille, satum quo te mentiris, pretend, V.: certam me sum mentitus habere Horam, quae, etc., O.
—Of things, to deceive, impose upon: frons, oculi, voltus persaepe mentiuntur: in quibus nihil umquam vetustas mentita sit.
—To lie about, assert falsely, make a false promise about, feign, counterfeit, imitate: tantam rem, devise such a falsehood, S.: auspicium, L.: titulum Lyciscae, assume falsely, Iu.: ita mentitur (sc. Homerus), fables, H.
— Fig.: Spem mentita seges, disappointed, H.: Nec varios discet mentiri lana colores, to assume, V.