Definition of mentior
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y zgo back
Orthography ID = 1009874
1.
LEM
mentior, mentīrī, mentītus sum
1 MAN-
deponent verb (4th conjugation)
  1. to invent, assert falsely, lie, cheat, deceive, pretend
  2. [of things] to deceive, impose upon
  3. to lie about, assert falsely, make a false promise about, feign, counterfeit, imitate
Abbreviations
mentior ītus, īrī, dep. 1 MAN-, to invent, assert falsely, lie, cheat, deceive, pretend: Si quicquam invenies me mentitum, T.: Hoc iuvat, non mentior, H.: plurimis de rebus: ne ioco quidem, N.: ille, satum quo te mentiris, pretend, V.: certam me sum mentitus habere Horam, quae, etc., O.

—Of things, to deceive, impose upon: frons, oculi, voltus persaepe mentiuntur: in quibus nihil umquam vetustas mentita sit.

—To lie about, assert falsely, make a false promise about, feign, counterfeit, imitate: tantam rem, devise such a falsehood, S.: auspicium, L.: titulum Lyciscae, assume falsely, Iu.: ita mentitur (sc. Homerus), fables, H.

— Fig.: Spem mentita seges, disappointed, H.: Nec varios discet mentiri lana colores, to assume, V.
 
top_lefttop_controlrow1_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right
middle_left
middle_check
middle_arrow
middle_right