immō (not īmō), adv. for * ipsimō

— ipse. I. In contradiction or denial, no indeed, by no means, on the contrary, nay, in reality: An. ubi? domin? Ch. immo apud libertum, T.: dictum puta, Nempe . . . Si. immo aliud, nay, something very different, T.: ubi fuit Sulla? num Romae? immo longe afuit, oh no!: silebitne filius? immo vero obsecrabit patrem, ne id faciat: an . . . quos nuper subiecit, Dolopes? immo contra ea, L.: Immo haec Carmina descripsi, these (i. e. not such as you call for), V.

—Expressing impatience, no indeed, nay verily: Idnest verum? immo id hominumst genus pessimum, etc., is that straightforward? ah no! T.

—II. Extending or qualifying what precedes, yes indeed, assuredly, nay more, by all means, and that too, and even, yes

—but: Si. Quid, hoc intellextin? . . . Da. immo callide, T.: vivit immo vigetque, L.: quid tu? Nullane habes vitia? immo alia, H.: num quid est aliud? Immo vero, inquit, est.

—In emphatic correction, nay rather, I may even say: simulacra deum, deos immo ipsos ablatos esse, L.: vivit? immo vero etiam in senatum venit: Immo ego videar tibi amarior, etc., V.: cui tanta deo permissa potestas? Immo . . . Mortalem eripiam formam (i. e. at eripiam, etc.), V.

—In the phrase, immo si scias, Ah! if you only knew, T.