enim conj. (usu. after the first word in its clause). I. In explaining or specifying, for, for instance, namely, that is to say, I mean, in fact: similis sensus exstitit amoris ... nihil est enim virtute amabilius: non videtur celare emptores debuisse

— neque enim id est celare, etc.

— In a parenthesis, for, in fact, observe: ut antea dixi (dicendum est enim saepius): Hic tibi

—fabor enim ...

—bellum geret, V.

—In a transition to an explanatory fact or thought, for, in fact, now, really: quod scelus unde natum esse dicamus? Iam enim videtis, etc.: nihil est enim tam populare quam bonitas.

—Often in exhortations, etc.: attendite enim cuius modi edicta sint.

—II. In giving a reason, for, the reason is that, because: tolle hanc opinionem, luctum sustuleris. Nemo enim maeret suo incommodo.

—Ellipt., giving a reason for something implied, for, of course, naturally, but: qui multa praeclara dicit

— quam enim sibi constanter dicat, non laborat, i. e. but that goes for little, for, etc.: ne tibi desit? Quantulum enim summae curtabit quisque dierum, si, etc., i. e. that is no reason, for, etc., H.

—Without a verb: quid enim? why not? what objection can be made?: quid enim? fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?: Militia est potior

— quid enim? concurritur, etc., H.

—III. In confirming, in fact, indeed, truly, certainly, assuredly, to be sure: quid illas censes (dicere)? nil enim, nothing at all, T.: Caesar ... interfici iussit, arbitratus ... Ille enim revocatus resistere coepit, and in fact, Cs.: Sed neque ... nomina quae sint Est numerus

— neque enim numero conprendere refert, and truly, V.: quis est, qui velit ... vivere? Haec enim est tyrannorum vita.

—With imper, come, now: attende enim paulisper!

—In replies, of course, certainly, no doubt: A. quid refert? M. Adsunt enim, qui haec non probent.