ego (old and late, egō), gen. meī

— dat. mihī, oftener mihi or mī

— acc. and abl. mē

— plur, nom., and acc. nōs

— gen. nostrūm

— gen obj. usu. nostrī

— dat. and abl. nōbis

— pron pers. cf. e)gw/, e)me/, nwi+/, I, me, we, us (expressed only for emphasis or where distinction or contrast is suggested): his de causis ego exstiti, etc.: si vobis videtur, iudices, ego adfero, etc.: ut nos ... sic ille: pars mei, H.: Pars melior mei, O.: mei imago, V.: amantes mei: causa restituendi mei: omnium nostrūm vitae: unus quisque nostrūm: odium nostri: mihi deferens: mihi carior: nova mi facies surgit, V.: nobis tradita: nobis certandum est: me audisse suspicatur: me accuset: O me miserum: nos dicere oporteat: contra nos dicendum: uti me defensore: me consule: me digna vox: prae me tuli: quid nobis laboriosius?: nobis absentibus: nobiscum actum iri.

—With special emphasis: ego idem dixi: ab eodem me confici: me ipsum egisse: nemo erit praeter unum me: nos, nos consules desumus: Me, me, in me convertite ferrum, V.

— In dat pleonast., to suggest the speaker's interest or feeling (ethical dative): quid enim mihi Pauli nepos quaerit, I should like to know: Quid mihi Celsus agit? H.: hic mihi quisquam misericordiam nominat? must I hear? etc., S.

—With ab or ad, my house, our house: quis a nobis egreditur? T.: venit (Pompeius) ad me in Cumanum

— cf. apud me, at home, V.

—With the praep cum, always written mecum, nobiscum, see 1 cum.

— Plur. for sing., often in official language, or poet.: nobis consulibus: Nos patriae finīs linquimus (opp. tu), V.

— Hence, absente nobis, in my absence, T.: insperanti nobis, Ct.: nobis merenti, Tb.