dissolūtiō ōnis, f dissolvo, a dissolving, destroying, breaking up, dissolution: naturae, i. e. death.
— Fig., an abolishing, destruction: legum omnium: imperii, Ta.
—A refutation: criminum.
—In rhet., a want of connection, asyndeton, C.
— Of character, looseness, effeminacy, dissoluteness: animi: iudiciorum.