disiūnctus (dīiūnc-) adj. with comp. and sup. P. of disiungo, parted, separate, distant, remote: disiunctissimae terrae: Aetolia procul a barbaris disiuncta gentibus.
—Fig., apart, different, remote, disconnected, strange: vita maxime a cupiditate: homines longe a nostrorum gravitate: nihil est ab eā cogitatione diiunctius: ratio, quae disiuncta coniungat, opposites.
—Of discourse: concursūs, abrupt.