dirimō ēmī, ēmptus, ere dis- + emo, to take apart, part, separate, divide, cut off: dirimi (corpus) distrahive: dirimit Suebiam montium iugum, Ta.: urbs flumine dirempta, L.: a continenti urbem, Cu.: si quem dirimit plaga solis, whom the torrid zone parts (from us), V.: infestas acies, iras (i. e. iratos), to stand between, L.

—Fig., to break off, interrupt, disturb, put off, delay: proelium dirimitur, Cs.: proelium nox diremit, S.: proelia voce, V.: venerunt ad dirimendum bellum, L.: certamina, O.: controversiam, to end: rem arbitrio, O.

—To separate, dissolve, break off: coniunctionem civium: caritas dirimi non potest, etc.: dirempta pax, L.: conubium, L.

— To interrupt, disturb, break up: conloquium, Cs.: ut concilia populi dirimerentur, L.: actum est nihil, nox diremit.

—To destroy, frustrate, bring to naught: auspicium, L.: rem susceptam: consilium, S.